- Kim był Krzysztof Kieślowski?
- Jakie wykształcenie miał Krzysztof Kieślowski?
- Czy Krzysztof Kieślowski miał żonę?
- Czy Krzysztof Kieślowski miał dzieci?
- Jakie produkcje wyreżyserował Krzysztof Kieślowski?
- Jaką tematyką zajmował się Krzysztof Kieślowski?
- Na co chorował Krzysztof Kieślowski?
- Kiedy i gdzie zmarł Krzysztof Kieślowski?
Chłopak z Warszawy, który pokochał kamerę. Krzysztof Kieślowski nie rezygnował z postawionego celu
Krzysztof Kieślowski urodził się 27 czerwca 1941 roku w Warszawie, w czasie niemieckiej okupacji. Dzieciństwo spędził jednak w różnych miastach Polski - jego ojciec, inżynier, często zmieniał miejsca pracy, a rodzina przenosiła się między małymi miejscowościami na południu kraju.
W 1957 roku rozpoczął edukację w Państwowym Liceum Techniki Teatralnej w Warszawie. Podczas nauki, trwającej do 1962, był garderobianym wielu aktorów. To wówczas w jego głowie narodził się pomysł zostania reżyserem teatralnym. Nie mógł jednak zrealizować swojego marzenia, gdyż nie ukończył uczelni wyższej. W końcu, po kilku nieudanych próbach dostania się do szkoły filmowej, został studentem Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi.
Zdawałem rok w rok. I właściwie potem już zdawałem wyłącznie z ambicji. [...] Natomiast zamierzałem pokazać, że choć nie chcą mnie przyjąć do Szkoły, ja się tam dostanę. [...] Ale byłem szczęśliwy, jak się dostałem- cytuje jego słowa portal Polskie Radio 24.
W 1970 roku otrzymał upragniony dyplom. Niedługo później, rozpoczął realizację pierwszych filmów dokumentalnych, które zwróciły uwagę środowiska artystycznego. Podjął współpracę z Wytwórnią Filmów Fabularnych w Łodzi, gdzie zrealizował takie produkcje jak: "Fabryka", "Byłem żołnierzem" czy "Refren".
Bohaterami dokumentów Kieślowskiego są ludzie pracy (robotnik, lekarz, kierowca, murarz), czyli ci, którzy – według oficjalnej doktryny głoszonej przez rządzących – sprawują władzę w państwie. Kieślowski pokazuje w swych dokumentach, iż w pozornie bezklasowym społeczeństwie istnieje wyraźny podział na uprzywilejowanych i poddanych oraz silnych i słabych. Silni zaś to ci, którym udało się w oficjalnym systemie objąć stanowisko zapewniające im sprawowanie władzy nad innymi (urzędnik biurokrata, portier, działacz partyjny)- ocenił filmoznawca Mikołaj Jazdon w "Dokumentach Kieślowskiego" w 2002 roku.
Od dokumentu do fabuły. Krzysztof Kieślowski nie miał sobie równych
Lata 70. i 80. to okres, w którym Krzysztof Kieślowski skłonił się w stronę filmów fabularnych. Zrealizował m.in. "Personel", "Bliznę", "Spokój" czy "Nie wiem". "Amator" z Jerzym Stuhrem w roli głównej stał się symbolem moralnych rozterek epoki. Produkcja opowiadająca o przemysłowcu, którego dotychczasowe życie zmienia się po zakupie amatorskiej kamery filmowej, przyniosła mu Złote Lwy w 1979 roku.
Potem przyszedł czas na "Przypadek" (1981) - film, który długo czekał na premierę z powodu cenzury. Reżyser ukazał w nim trzy możliwe wersje życia jednego człowieka - w zależności od tego, czy zdąży na pociąg. Ten motyw losowości i przeznaczenia przewijał się przez całą jego twórczość.
Prawdziwy przełom przyniósł jednak "Dekalog" (1988-1989) - cykl dziesięciu filmów inspirowanych Dziesięcioma Przykazaniami, stworzony z Krzysztofem Piesiewiczem. Niemal wszystkie części wchodzące w skład "Dekalogu" łączyła postać tajemniczego mężczyzny, obserwującego występki głównych bohaterów. Naruszając tabu moralne ustanowione przez Dekalog, mierzyli się z wieloma konsekwencjami swoich czynów. Produkcja trafiła na listę stu najważniejszych filmów w historii kina według "Time Magazine".
Jeślibym już musiał koniecznie sformułować przesłanie 'Dekalogu', brzmiałoby ono mniej więcej tak: ‘żyj uważnie, rozglądaj się wokół siebie, popatrz, czy tym, co robisz, nie sprawiasz innym kłopotu, nie wyrządzasz krzywdy, nie wywołujesz bólu. Każdy wie, jak kończy się najważniejsze przykazanie: '...a bliźniego swego jak siebie samego'- cytuje jego słowa portal Kultura Onet.
W 1991 roku Krzysztof Kieślowski wyreżyserował film "Podwójne życie Weroniki" - opowiadający o historię dwóch niemal identycznych dziewczyn - Francuzki i Polki, które reprezentują odmienny stosunek do kariery muzycznej. Produkcja została nagrodzona w Cannes nagrodą Jury Ekumenicznego i nagrodą FIPRESCI. Otrzymała także Nagrodę Amerykańskiego Stowarzyszenia Krytyków Filmowych.
W kolejnych latach (1993-1994) reżyser stworzył swoją najbardziej znaną trylogię - "Trzy kolory: Niebieski, Biały, Czerwony" - wyprodukowaną we Francji, z udziałem m.in. Juliette Binoche i Irène Jacob. Filmy te przyniosły mu uznanie krytyków i prestiżowe nagrody na festiwalach w Wenecji (Złote Lwy) i Berlinie.
Nazywano go "piewcą partyjnych łez". Krzysztof Kieślowski dumnie szedł po swoje
Mimo szeregu nagród i międzynarodowego uznania, Krzysztof Kieślowski nie zawsze cieszył się pełnym zrozumieniem ze strony środowiska filmowego w Polsce. Już w latach 70. i 80. jego twórczość bywała przedmiotem kontrowersji - niektórzy zarzucali mu "kolaborację" z systemem, twierdząc, że filmy dokumentalne były zbyt "przystające" do oficjalnej narracji PRL-u. Krytycy przyklejali mu też etykietkę "piewcy partyjnych łez".
Kpili, że potrafi uczłowieczyć nawet partyjniaka- mówiła Diana Dąbrowska, dyrektorka artystycznego 10. festiwalu Hommage à Kieślowski w rozmowie z Onet Film.
Głównym motywem filmów Kieślowskiego był przede wszystkim portret zwykłego człowieka. Jego problemy, rozterki i odpowiedź na pytanie: "jak żyć?".
Człowiek w zderzeniu ze społeczeństwem, z władzą, z Systemem, ze środowiskiem, z rodziną i z samym sobą. Człowiek uwikłany w sprzeczności, zależności, konflikty. Człowiek, który musi stale dokonywać wyborów w świecie wartości i ponosi za te wybory odpowiedzialność. Człowiek, w życie którego wkracza polityka i człowiek poza polityką. Człowiek postawiony wobec odwiecznych dążeń do wolności, równości, sprawiedliwości i poszukujący miłości, szczęścia, zrozumienia- cytuje słowa Stanisława Zawiślińskiego portal Culture.pl.
Reżyser nigdy nie dążył do wielkiej sławy. Pragnął jedynie, by "przez przełyk wejść z kamerą do brzucha widza".
"Poznali się w piątek, zaręczyli w niedzielę, ślub wzięli po miesiącu". Krzysztof Kieślowski wiele zawdzięczał żonie
Oprócz prężnej pracy zawodowej, Krzysztof Kieślowski odnalazł spełnienie w życiu prywatnym. W 1967 roku, jeszcze w czasie studiów, poznał Marię Cautillo. Jak sam twierdził - była to miłość od pierwszego wejrzenia. W 1972 roku małżonkowie powitali na świecie jedyną córkę Martę.
Poznali się w piątek, zaręczyli w niedzielę, ślub wzięli po miesiącu. Wydawali mi się idealnie dobrani- opowiadała ich córka Marta Hryniak w Urodzie Życia.
Rodzina zamieszkała na warszawskim Mokotowie, na ulicy Czerniakowskiej. Krzysztof Kieślowski z powodzeniem spełniał się w roli ojca - spędzanie czasu z córką stało się jego priorytetem.
Zawsze się mną zajmował i to bardzo intensywnie, co w tamtych czasach należało raczej do rzadkości. Kiedy miałam parę lat, zaczął mi czytać „Trylogię”. Codziennie wieczorem. I małymi porcjami przeczytał całą. Do dziś ją uwielbiam. Kiedy byłam trochę starsza, uczyliśmy się razem angielskiego, chodziliśmy przez parę lat na prywatne lekcje. Ja godzinę, potem on, a wieczorem odpytywał mnie ze słówek. Dzięki temu nauczyłam się języka. No i wakacje. Zawsze razem, na Mazurach- mówiła Marta Hryniak.
Choć na początku budowania wspólnego życia, rodzina borykała się z brakiem pieniędzy, one nigdy nie stanowiły głównego wyznacznika ich codzienności.
Oczywiście na początku nie było pieniędzy. W tych notatkach, które sobie zostawiali, są na przykład takie: 'Pożyczyłam od Andrzeja 100 zł na bułkę, oddaj, jak wrócisz'. Potem pieniądze się pojawiły, nawet spore, ale nigdy życie nie kręciło się wokół nich. Ani wokół filmu- dodała Marta.
Krzysztof i Maria Kieślowscy zbudowali szczęśliwy, kochający się dom. W ich małżeństwie nie było zazdrości. Z uśmiechem dzielili się obowiązkami i dopełniali się jak mało kto.
Ona bardzo kobieca, on bardzo męski. Mama miała w tacie całkowite oparcie, a sama była dla niego ostoją. Ciepłym domem i totalnym zrozumieniem – w wymiarze generalnym i zwykłym, domowym. W stu procentach go doceniała, a na co dzień nie robiła awantur o duperele- podsumowała Marta.
"Pracował w dzikim tempie, palił trzy paczki papierosów dziennie". Krzysztof Kieślowski nie przeżył operacji
Szczęście rodzinne i zawodowe Krzysztofa Kieślowskiego przerwała jego niespodziewana choroba. Latem 1995 roku przeszedł zawał serca. Zdiagnozowano mu silny stan wieńcowy, jednak po wyjściu ze szpitala nie zgadzał się na operację.
Jego choroba była dla nas zaskoczeniem, choć oczywiście powinnyśmy się były tego spodziewać. Teraz obie dziwimy się, dlaczego nie brałyśmy tego pod uwagę. Pracował w dzikim tempie, palił trzy paczki papierosów dziennie, był nadodpowiedzialny, zestresowany…- mówiła Marta.
Po zaostrzeniu objawów i konsultacji ze specjalistami, reżyser przeszedł operację wszczepienia bajpasów. Niestety los okazał się bezlitosny. W dniu 13 marca 1996 roku, jego serce przestało bić. Miał wówczas zaledwie 55 lat.
Jedyne, czego wtedy tata się bał, to że mama zostanie sama. Zrobił wszystko, co mógł, żeby ją zabezpieczyć. Całe życie składował benzynę w piwnicy na wypadek wojny, kupował małe i większe sztabeczki złota, żeby wymieniać je na chleb, mąkę albo przejazd przez granicę. Kiedy się rozchorował, przeprowadził ze mną poważną rozmowę, co gdzie jest. Uporządkował wszystko. Dba o nas do dziś, z czego pewnie jest tam, gdzie sobie teraz mieszka na górze, zadowolony- wyznała córka.
Pogrzeb Krzysztofa Kieślowskiego odbył się na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Po śmierci taty na początku oczywiście było ciężko. Ale mama się nie dała. Dotarło do mnie wtedy, że to bardzo racjonalna, twardo stąpająca po ziemi osoba [...] Któregoś wieczoru siedziałam w kuchni, a w telewizji leciało coś o tacie. Mama weszła, spojrzała na mnie i rozkazała: 'Wyłącz, nie ma co się roztkliwiać, idziemy spać'. Miała w sobie wielką mądrość. Pokazała mi, jak przeżywać miłość i żałobę. To dla mnie lekcja na całe życie- podsumowała Marta.
CZYTAJ TEŻ: Grażyna Wolszczak o tym, jak zmieniło się podejście do kobiet w branży. "Nigdy nie czułam się napastowana"
Autorka/Autor: Aleksandra Piwowarczyk
Źródło zdjęcia głównego: TVN/Narodowe Archiwum Cyfrowe