Paweł i Beata, po pogrzebie Gustawa, organizują kameralne przyjęcie – stypę. Hebel wspomina ojca przyjaciela jako wyjątkowego, uroczego człowieka, który miał wielkie serce a przy okazji był mistrzem w swoim fachu. Zapewnia Wójcika, że ojciec bardzo go kochał, zawsze interesował się nim i wiedział co u niego, nawet wtedy, gdy był w więzieniu. Paweł przyznaje, że w dzieciństwie i wczesnej młodości zaznał od swojego taty dużo miłości i troski. Ma nadzieję, że Gustaw wiedział, że on też bardzo go kochał. Niespodziewanie wyjmuje obrączki, które dostał od taty i po raz kolejny prosi Beatę, by została jego żoną. Wrońcówna, rozbawiona ponownymi oświadczynami, zgadza się i obiecuje być z nim na zawsze.